Przeprowadzono badania nad mechanizmami rządzącymi krystalizacją soli podczas zatłaczania CO2. Skupiliśmy się na zasięgu, rozmieszczeniu i wzorze wytrącania kryształów soli z naciskiem na fizykę i dynamikę tego zjawiska. W ostatnim okresie podjęte prace koncentrowały się na:
a) zarodkowaniu i wzroście izolowanych dużych monokryształów i agregatów o rozmiarach submikrometrowych; b) samowzmacniającym się zarodkowaniu i wzroście;
b) długości (odległości), prędkości i objętości solanki transportowanej przez zasysanie kapilarne i kapilarny przepływ wsteczny;
c) ciągłość filmu wodnego i mechanizmy jego transportu;
d) rodzaj rozpuszczonej soli, stężenie, zanieczyszczenia i poziom przesycenia;
e) warunki ciśnienia i temperatury w szerokim zakresie i dla różnych stanów fazowych;
f) natężenie przepływu wtrysku CO2 i pojęcie prędkości krytycznej;
g) wpływ sił kapilarnych w porównaniu z siłami lepkości;
h) lokalizacja opadów, czas i kierunek wzrostu w pozycjach wlot-wylot-zbiornik;
i) mechanizmy zatykania i powinowactwo do wzajemnego połączenia.
Stawiamy hipotezę, że wytrącanie soli jest dynamicznym procesem, który może poważnie wpłynąć na przepuszczalność jedno- i dwufazową w obszarze przyodwiertowym. W szczególności te kryształy, które wytrącają się w fazie CO2, są znacznie bardziej krytyczne niż to, co wcześniej zakładano dla lokalnej przepuszczalności z powodu resztkowego nasycenia solanką w ośrodku porowatym. Dlatego naszym zdaniem jest ograniczanie zjawiska wytrącania do miejsc składowania o wysokim zasoleniu.
